Eigenlijk zou ik alleen het etiket “groove” mogen gebruiken voor de eerste grote plaat van deze Antwerpse band, die oprees uit de as van een van onze geliefkoosde bands van het voorbije ruime decennium. BRZZVLL was, wat ons betreft, een garantie op heerlijke plaatmomenten en -vooral- op nogal wat meer dan memorabele live-concerten: virtuositeit, muzikaliteit, engagement, breeddenkendheid…het ging allemaal hand in hand en we waren dan ook allerminst blij, toen we vernamen dat de band er het bijltje bij neerlegde.

Het wachten duurde nochtans niet al te lang, want in de herfst van vorig jaar hoorden we plots “Time Out”, onze vertrouwde goeie muziekhaven, van het bestaan van Lucid Lucia, het nieuwe project waar saxofonist Vincent Brijs en toetsenman Jan Willems hun schouders hadden onder gezet. Er was toen net een titelloze EP uit, waar we al na één luisterbeurt flink van onder de indruk waren.

Nu is er dus de eerste “volwaardige” plaat en die maakt niet minder indruk. Nu, als je ziet en hoort, wie er allemaal achter de naam Lucid Lucia schuilgaan, weet je eigenlijk al genoeg, al heb je geen noot gehoord: saxman Bart Borremans is er, alomtegenwoordige drummer Stijn Cools, funkgitarist bij uitstek Dries Verhulst zit in de band en percussionist James Williams vervolledigt de kern van de band, die op plaat nog aangevuld wordt -zij het niet op alle nummers, door de trompet van Sam Vloemans, de gitaar van Geert Helling, de sax van Andrew Claes en de fluitklank van Michael Brijs. Zo’n club kan je zonder overdrijven “Antwerp’s Finest” noemen en dat ze die omschrijving waard zijn, bewijzen ze op de negen tracks van deze plaat.

Alhoewel, “8 + 1” tracks klink een tikkeltje nauwkeuriger, aangezien afsluiter “Voor Pieter A.”, een eerbetoon aan een mij onbekende, maar kennelijk veel te vroeg gestorven bekende van de band is opgedragen en muzikaal een flink andere vorm aanneemt dan de rest van de plaat. Die klinkt, zoals we van LL mogen verwachten: ongebreideld om mekaar heen dansend en wriemelend, met een groove van-heb-ik-jou-daar, die je je eenvoudigweg onmogelijk maakt stil te staan of te zitten tijdens de beluistering van de plaat.

De vooruitgeschoven singles “Mumpsimus” en “Pigeons” kenden we al een beetje van de radio en ze lossen onze steile verwachtingen helemaal in: dit is de soundtrack voor het nachtleven dat je zou willen: laidback en toch om te openen, al is die geweldige bas er ook van bij het begin helemaal bij en gaat het helemaal richting het holst van de nacht met “Pigeons”. Het “onmogelijk om stil te zitten” waar ik al naar verwees, krijgt pas echt een duidelijke betekenis bij het tweedelige hyperzenuwachtige “Pukti”. “Onychorynchus” blijkt de naam te zijn van een zangvogel, die in meer gewone taal “kroontiran” heet en sluit het “reguliere” deel van de plaat af, waarna een letterlijke “narede” volgt, een beschouwende, wat dromerige melodie vol heimwee, die me elke keer weer platslaat en ademloos achterlaat. Dat levert, alles bijeen een heel knappe plaat op van een bende, die eigenlijk al lang niks meer moest bewijzen, maar het tegelijk ook niet kan laten. Lang Leve Lucid Lucia!

(Dani Heyvaert)